Bi’ çay içersin, için ısınır; ama bardağındaki buğulu sıcaklık içtikçe dağılır. Sen çayın bitiyor diye üzülürsün; oysa ellerini ısıtıp dilini yakan, artık içini ısıtıyordur. Göremeyince bir şeyleri, içinde hissetmeyi de denemezsin. Onların yokluğuna inandırırsın kendini...
Acı içersin çayını yahut şekerli. Ya yorgunluğunun üzerine içersin ya da en tatlı muhabbetlerin… Ama bardağındaki çay bitse de bitmez canının çay istemeleri. Çünkü ciğerlerin her ağırlayışında gökyüzünü soluklarında, bitmeyecek kederin de mutluluğun da. Acıya alışınca bir süre sonra şekeri bırakmak isteyeceksin belki. Çayını şekersiz içiyorsun diye yanında tatlını da yiyeceksin ama bir zaman mutlaka. Dalınca gözlerin uzağa yahut sözlerin hoş kelamlara, soğutacaksın bardağındakini, ki en ısıtan soğukluktur muhabbetle soğurkenki...
Daha alfabeyi öğrenemediğimiz zamanlarda, yoğurtlu ekmek tutuştururlardı elimize. Ben şeker dökerdim üzerine. O zamanlar ağzımızın tadı yerindeymiş demek ki. Şimdilerde ise tuz döküyorum, ağzımızın tadı kaçmış da acıya alışmışız misali…
Devriliyor yıllar, biz dik durmayı öğreniyoruz. Acıları bastırmak için yanına tatlı sohbetler arıyoruz. Ya yalnızlıktan boğazımızı yakıyoruz ya da muhabbetten çayımızı soğutuyoruz...
Ben soğuk severim çayı.
Bir de acı.
Ama soğutmaya gelmez duyguları…
En nihayetinde bir bardak biter,
Muhabbet bitmez.
Bi çay daha?
Yorum yaz
